توسعه دهنده جاوا (JDK) را با استفاده از apt نصب خواهید کرد. همچنین OpenJDK و بسته های رسمی را از Oracle نصب خواهید کرد. سپس نسخه مورد نظر خود را برای پروژه های تان انتخاب خواهید کرد. پس از اتمام کار ، می توانید از JDK برای توسعه نرم افزار یا استفاده از Java Runtime برای اجرای نرم افزار استفاده کنید.
پیش نیازها
برای دنبال کردن این آموزش ، به موارد زیر نیاز دارید:
• یک سرور مجازی Ubuntu .04 که طبق آموزش راهنمای ستاپ اولیه سرور مجازی Ubuntu .04 تنظیم شده باشد و شامل یک کاربر sudo غیر ریشه و فایروال باشد.
نصب JRE / JDK پیش فرض
ساده ترین گزینه برای نصب جاوا استفاده از نسخه بسته بندی شده با اوبونتو است. به طور پیش فرض ، اوبونتو .04 شامل OpenJDK نسخه 11 است که متغیری منبع باز از JRE و JDK میباشد.
برای نصب این نسخه ، ابتدا ایندکس بسته را به روز کنید:
$ sudo apt update
سپس ، بررسی کنید که جاوا قبلاً نصب شده باشد:
$ java -version
اگر جاوا در حال حاضر نصب نشده است ، خروجی زیر را مشاهده خواهید کرد:
Output
Command ‘java’ not found, but can be installed with:
apt install default-jre
apt install openjdk-11-jre-headless
apt install openjdk-8-jre-headless
دستور زیر را برای نصب پیش فرض محیط اجرای جاوا (JRE) اجرا کنید که JRE را از OpenJDK 11 نصب خواهد کرد:
$ sudo apt install default-jre
JRE به شما امکان می دهد تقریباً تمام نرم افزارهای جاوا را اجرا کنید.
با دستور زیر نصب را تأیید کنید:
$ java -version
خروجی زیر را مشاهده خواهید کرد:
Output
openjdk version 11.0.7” 2020-04-14
OpenJDK Runtime Environment (build 11.0.7+10-post-Ubuntu-2ubuntu2.04)
OpenJDK 64-Bit Server VM (build 11.0.7+10-post-Ubuntu-2ubuntu2.04, mixed mode, sharing)
برای تهیه و اجرای برخی از نرم افزارهای خاص مبتنی بر جاوا ممکن است علاوه بر JRE به کیت توسعه جاوا (JDK) نیاز داشته باشید. برای نصب JDK ، دستور زیر را اجرا کنید ، که JRE را نیز نصب می کند:
$ sudo apt install default-jdk
با بررسی نسخه javac ، کامپایلر جاوا ، JDK را نصب کنید:
$ javac -version
خروجی زیر را مشاهده خواهید کرد:
Output
javac 11.0.7
بعد ، بیایید ببینیم چگونه JDK و JRE رسمی Oracle را نصب کنیم.
نصب Oracle JDK 11
توافق مجوز Oracle برای جاوا اجازه نصب خودکار را از طریق مدیران بسته نمی دهد. برای نصب Oracle JDK ، که نسخه رسمی توزیع شده توسط Oracle است ، باید یک حساب Oracle ایجاد کنید و JDK را به صورت دستی دانلود کنید تا یک مخزن بسته جدید برای نسخه مورد نظر خود اضافه کنید. سپس می توانید با استفاده از apt و با کمک اسکریپت نصب شخص ثالث ، آن را نصب کنید.
نسخه JDK’s Oracle که باید دانلود کنید باید با نسخه اسکریپت نصب کننده مطابقت داشته باشد. برای اطلاع از اینکه به کدام نسخه نیاز دارید ، به صفحه oracle-java11-installer مراجعه کنید.
بسته بندی مربوط به Bionic را پیدا کنید ، همانطور که در شکل زیر نشان داده شده است:
در این تصویر نسخه اسکریپت 11.0.7 است. در این حالت ، به Oracle JDK 11.0.7 نیاز خواهید داشت. نیازی نیست چیزی را از این صفحه دانلود کنید. در ادامه اسکریپت نصب را به وسیله apt دانلود خواهید کرد.
سپس به صفحه دانلود ها مراجعه کرده و نسخه مورد نیاز خود را پیدا کنید.
بر روی دکمه JDK Download کلیک کنید و به صفحه ای منتقل می شوید که نسخه های موجود را نشان می دهد. روی بسته .tar.gz برای لینوکس کلیک کنید.
صفحه ای نمایش داده می شود که از شما می خواهد موافقت نامه مجوز Oracle را بپذیرید. کادر را انتخاب کنید تا توافق نامه مجوز را بپذیرید و دکمه دانلود را فشار دهید. دانلود شما شروع خواهد شد. شاید لازم باشد یک بار دیگر قبل از شروع دانلود به حساب Oracle خود وارد شوید.
پس از دانلود فایل ، باید آن را به سرور مجازی خود منتقل کنید. در دستگاه محلی خود ، فایل را روی سرور مجازی خود بارگذاری کنید. در macOS ، لینوکس یا ویندوز که از ساب سیستم ویندوز برای لینوکس استفاده می کند ، از دستور scp برای انتقال فایل به دیرکتوری اصلی کاربر sammy خود استفاده کنید. دستور زیر فرض می کند که شما فایل Oracle JDK را در پوشه دانلود دستگاه محلی خود ذخیره کرده اید:
$ scp Downloads/jdk-11.0.7_linux-x64_bin.tar.gz sammy@your_server_ip:~
پس از اتمام بارگذاری فایل ، به سرور مجازی خود برگردید و مخزن شخص ثالث را اضافه کنید که به شما در نصب جاوا Oracle کمک می کند.
بسته software-properties-common را نصب کنید که دستور add-apt-repository را به سیستم شما اضافه می کند :
$ sudo apt install software-properties-common
در مرحله بعد ، کلید امضای استفاده شده برای تأیید نرم افزاری را که قصد نصب آن را دارید وارد کنید:
$ sudo apt-key adv –keyserver keyserver.ubuntu.com –recv-keys EA8CACC073C3DB2A
این خروجی را مشاهده خواهید کرد:
Output
gpg: key EA8CACC073C3DB2A: public key Launchpad PPA for Linux Uprising” imported
gpg: Total number processed: 1
gpg: imported: 1
سپس از دستور add-apt-repository استفاده کنید تا بتوانید دوباره به لیست منابع بسته خود اضافه کنید:
$ sudo add-apt-repository ppa:linuxuprising/java
این پیام را مشاهده خواهید کرد:
Output
Oracle Java 11 (LTS) and 12 installer for Ubuntu, Linux Mint and Debian.
Java binaries are not hosted in this PPA due to licensing. The packages in this PPA download and install Oracle Java 11, so a working Internet connection is required.
The packages in this PPA are based on the WebUpd8 Oracle Java PPA packages: https://launchpad.net/~webupd8team/+archive/ubuntu/java
Created for users of https://www.linuxuprising.com/
Installation instructions (with some tips), feedback, suggestions, bug reports etc.:
. . .
Press [ENTER] to continue or ctrl-c to cancel adding it
برای ادامه نصب ، ENTER را فشار دهید. ممکن است پیامی به صورت no valid OpenPGP data found مشاهده کنید ، اما می توانید با اطمینان ان را نادیده بگیرید.
لیست بسته های خود را به روز کنید تا نرم افزار جدید برای نصب در دسترس باشد:
$ sudo apt update
نصب کننده به دنبال Oracle JDK است که شما در / var / cache / oracle-jdk11-installer-local دانلود کرده اید. این دیرکتوری را ایجاد کنید و بایگانی Oracle JDK را به آنجا جابجا کنید:
⦁ $ sudo mkdir -p /var/cache/oracle-jdk11-installer-local/
⦁
⦁ $ sudo cp jdk-11.0.7_linux-x64_bin.tar.gz /var/cache/oracle-jdk11-installer-local/
⦁
در آخر ، بسته را نصب کنید:
$ sudo apt install oracle-java11-installer-local
نصب کننده ابتدا از شما می خواهد موافقت نامه مجوز Oracle را بپذیرید. توافق نامه را بپذیرید ، سپس نصب کننده، بسته جاوا را اکسترکت و نصب میکند.
اکنون ببینیم که چگونه نسخه ای از Java را که می خواهید استفاده کنید انتخاب نمایید.
مدیریت جاوا
می توانید چندین نصب جاوا روی یک سرور مجازی داشته باشید. با استفاده از دستور update-alternatives می توانید پیکربندی کنید که کدام نسخه به طور پیش فرض در خط فرمان استفاده شود.
$ sudo update-alternatives –config java
اگر در این آموزش هر دو نسخه جاوا را نصب کنید ، خروجی اینگونه خواهد بود:
Output
There are 2 choices for the alternative java (providing /usr/bin/java).
Selection Path Priority Status
————————————————————
0 /usr/lib/jvm/java-11-openjdk-amd64/bin/java 1111 auto mode
1 /usr/lib/jvm/java-11-openjdk-amd64/bin/java 1111 manual mode
* 2 /usr/lib/jvm/java-11-oracle/bin/java 1091 manual mode
شماره مرتبط با نسخه جاوا را انتخاب کنید تا به عنوان پیش فرض استفاده شود، یا ENTER را فشار دهید تا تنظیمات فعلی به همان صورت خود باقی بماند.
می توانید این کار را برای سایر دستورات جاوا ، مانند کامپایلر (javac) انجام دهید:
$ sudo update-alternatives –config javac
دستورات دیگری که می توان این دستور را برایشان اجرا کرد شامل موارد زیر است:
keytool, javadoc و jarsigner
اما به همین فرمان ها محدود نمی شود.
تنظیم متغیر محیطی JAVA_HOME
بسیاری از برنامه هایی که با استفاده از جاوا نوشته شده اند از متغیر محیط JAVA_HOME برای تعیین محل نصب جاوا استفاده می کنند.
برای تنظیم این متغیر محیط ، ابتدا تعیین کنید جاوا در کجا نصب شود. از دستورupdate-alternatives استفاده کنید:
$ sudo update-alternatives –config java
این دستور هر نصب جاوا را به همراه مسیر نصب آن نشان می دهد:
Output
There are 2 choices for the alternative java (providing /usr/bin/java).
Selection Path Priority Status
————————————————————
0 /usr/lib/jvm/java-11-openjdk-amd64/bin/java 1111 auto mode
1 /usr/lib/jvm/java-11-openjdk-amd64/bin/java 1111 manual mode
* 2 /usr/lib/jvm/java-11-oracle/bin/java 1091 manual mode
Press <enter> to keep the current choice[*], or type selection number:
در این حالت مسیرهای نصب به شرح زیر است:
⦁ OpenJDK 11 در /usr/lib/jvm/java-11-openjdk-amd64/bin/java قرار میگیرد.
⦁ Oracle Java در /usr/lib/jvm/java-11-oracle/jre/bin/java قرار میگیرد.
مسیر نصب مورد نظر خود را کپی کنید. سپس با استفاده از nano یا ویرایشگر متن مورد علاقه خود /etc/environment را باز کنید:
$ sudo nano /etc/environment
در پایان این فایل خط زیر را اضافه کنید ، مطمئن شوید که مسیر هایلایت شده را با مسیر کپی شده خود جایگزین کنید ، اما قسمت /bin را در مسیر درج نکنید:
/etc/environment
JAVA_HOME=”/usr/lib/jvm/java-11-openjdk-amd64″
با تغییر این فایل مسیر JAVA_HOME برای همه کاربران سیستم شما تنظیم می شود.
فایل را ذخیره کرده و از ویرایشگر خارج شوید.
اکنون این فایل را مجدد لود کنید تا تغییرات در بخش فعلی شما اعمال شود:
$ source /etc/environment
تأیید کنید که متغیر محیط تنظیم شده است:
$ echo $JAVA_HOME
مسیری را که تازه تعیین کرده اید خواهید دید:
Output
/usr/lib/jvm/java-11-openjdk-amd64
سایر کاربران برای اجرای این تنظیم نیاز به اجرای فرمان source /etc/environment یا خروج از سیستم و ورود دوباره به سیستم دارند.
نتیجه
در این آموزش چندین نسخه جاوا را نصب کردید و نحوه مدیریت آنها را یاد گرفتید. اکنون می توانید نرم افزاری را نصب کنید که بر روی جاوا اجرا می شود ، مانند Tomcat ، Jetty ، Glassfish ، Cassandra یا Jenkins.
برچسب‌ها:APT, Java Runtime, OpenJDK
Django یک چارچوب وب آزاد و منبع باز است که در پایتون نوشته شده است و از الگوی معماری نرم افزار نمای الگوی مدل (MTV) پیروی می کند. الگوی MTV الگوی model–view–controller (MVC) در Django است. طبق گفته بنیاد نرم افزار Django ، این مدل تنها منبع قطعی داده های شما است ، view داده هایی که از طریق یک عملکرد برگشتی Python به یک URL خاص به کاربر نشان داده می شوند ، توصیف می کند و template چگونگی تولید Django HTML به صورت پویا میباشد.
اصول اساسی Django مقیاس پذیری ، قابلیت استفاده مجدد و توسعه سریع است. همچنین به دلیل پایداری چارچوب و کوپلینگ سست آن ، شناخته شده است و باعث می شود اجزای جداگانه از یکدیگر مستقل باشند. برنامه نویسی Don’t repeat yourself (DRY) بخشی جدایی ناپذیر از اصول Django است.
در این آموزش محیط توسعه Django را تنظیم خواهیم کرد. ما Python 3، pip3 ، Django و virtualenv را نصب خواهیم کرد تا ابزار لازم برای توسعه برنامه های وب با Django را در اختیار شما قرار دهیم.
پیش نیازها
یک حساب کاربری غیر ریشه با امتیازات sudo که بر روی یک سرور مجازی Debian یا Ubuntu Linux تنظیم شده باشد. با دنبال کردن و تکمیل ستاپ اولیه سرور مجازی برای Debian 8 یا مراحل 1-4 در ستاپ اولیه سرور مجازی برای آموزش اوبونتو 16.04 می توانید به این پیش نیازها برسید.
مرحله 1 – Python و pip را نصب کنید
برای نصب پایتون ابتدا باید مخزن محلی APT را به روز کنیم. در پنجره ترمینال خود ، فرمان زیر را وارد خواهیم کرد. توجه داشته باشید که پرچم -y به درخواستهای مربوط به فرآیند ارتقا پاسخهای بله” می دهد. در صورت تمایل به روزرسانی برای توقف هر اعلان ، پرچم را حذف کنید.
⦁ $ sudo apt-get update && sudo apt-get -y upgrade
⦁
هنگامی که از شما خواسته شد grub-pc را پیکربندی کنید ، می توانید ENTER را فشار دهید تا پیش فرض را بپذیرد ، یا مطابق دلخواه پیکربندی کند.
از طرف بنیاد نرم افزار Django استفاده از پایتون 3 توصیه می شود ، بنابراین پس از بروزرسانی همه چیز ، می توانیم پایتون 3 را با استفاده از دستور زیر نصب کنیم:
⦁ $ sudo apt-get install python3
⦁
برای تأیید نصب موفق پایتون 3 ، یک بررسی نسخه را با دستور python3 اجرا کنید:
⦁ $ python3 -V
⦁
خروجی حاصل شبیه به این است:
Output
python 3.5.2
اکنون که پایتون 3 را نصب کردیم ، برای نصب بسته هایی از PyPi ، مخزن بسته Python ، به pip نیز احتیاج خواهیم داشت.
⦁ $ sudo apt-get install -y python3-pip
⦁
برای تأیید نصب موفقیت آمیز pip ، دستور زیر را اجرا کنید:
⦁ $ pip3 -V
⦁
باید خروجی مشابه این را ببینید:
Output
pip 8.1.1 from /usr/lib/python3/dist-packages (python 3.5)
اکنون که pip نصب کردیم ، این توانایی را داریم که به سرعت بسته های لازم دیگر را برای یک محیط پایتون نصب کنیم.
مرحله 2 – virtualenv را نصب کنید
virtualenv یک محیط مجازی است که می توانید نرم افزارها و بسته های Python را در یک فضای توسعه یافته نصب کنید ، که این نرم افزار و بسته های نصب شده را از بقیه محیط جهانی دستگاه شما جدا می کند. این جداسازی از تعامل بسته ها یا نرم افزار با یکدیگر جلوگیری می کند.
برای نصب virtualenv ، از دستور pip3 استفاده خواهیم کرد ، مانند زیر:
⦁ $ pip3 install virtualenv
⦁
پس از نصب ، یک بررسی نسخه را اجرا کنید تا تأیید کنید که نصب با موفقیت انجام شده است:
⦁ $ virtualenv –version
⦁
باید خروجی زیر یا مشابه آن را ببینیم:
Output
virtualenv 20.0.20 from /home/sammy/.local/lib/python3.5/site-packages/virtualenv/__init__.py
با موفقیت virtualenv را نصب کرده اید.
در این مرحله ، می توانیم برنامه وب Django و متعلقات نرم افزاری مرتبط با آن را از سایر بسته ها یا پروژه های Python در سیستم خود جدا کنیم.
مرحله 3 – Django را نصب کنید
سه راه برای نصب Django وجود دارد. ما از روش نصب pip این آموزش استفاده خواهیم کرد ، اما همه گزینه های موجود برای شما را ارجاع می دهیم.
• گزینه 1: نصب Django درون یک virtualenv
این روش زمانی ایده آل است که نیاز دارید نسخه Django جدا از محیط جهانی سرور مجازی باشد.
• گزینه 2: نصب Django از منبع
اگر جدیدترین نرم افزار را می خواهید یا چیزی جدیدتر از آنچه مخزن Ubuntu APT شما ارائه می دهد ، می توانید مستقیماً از منبع آن رانصب کنید. توجه داشته باشید که اگر می خواهید نسخه نرم افزار شما به روز باشد ، انتخاب این روش مستم توجه و نگهداری مداوم است.
• گزینه 3: نصب Django به صورت جهانی با pip
روشی که با آن همراه میشویم ، pip 3 است زیرا نصب Django را در سطح جهانی انجام خواهیم داد.
ما می خواهیم Django را با استفاده از pip در یک محیط مجازی نصب کنیم. برای راهنمایی بیشتر و اطلاع در مورد راه اندازی و استفاده از محیط های برنامه نویسی ، این آموزش مربوط به تنظیم یک محیط مجازی را بررسی کنید.
در دیرکتوری هوم سرور مجازی ، باید دایرکتوری ایجاد کنیم که شامل برنامه Django ما باشد. دستور زیر را اجرا کنید تا دایرکتوری به نام django-apps یا نام دیگری به انتخاب خود ایجاد کنید. سپس به داخل پوشه بروید.
⦁ $ mkdir django-apps
⦁
⦁ $ cd django-apps
درون دیرکتوری django-apps ، محیط مجازی خود را ایجاد کنید. بیایید آن را env بنامیم.
⦁ $ virtualenv env
اکنون محیط مجازی را با دستور زیر فعال کنید:
⦁ $ . env/bin/activate
⦁
پس از تغییر پیشوند به (env) مطلع میشوید که فعال شده است ، که بسته به اینکه در کدام دیرکتوری قرار دارید ، مشابه زیر خواهد بود:
(env) Sammy@ubuntu:$
در داخل محیط ، بسته Django را با استفاده از pip نصب کنید. نصب Django به ما امکان می دهد برنامه های Django را ایجاد و اجرا کنیم. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد Django ، سری آموزش های ما را در مورد توسعه Django را بخوانید
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ pip install django
⦁
پس از نصب ، با اجرای بررسی نسخه ، نصب Django خود را تأیید کنید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ django-admin –version
⦁
نتیجه خروجی به صورت زیر یا مشابه آن خواهد بود:
Output
2.2.12
با نصب Django بر روی سرور مجازی تان، می توانیم به سراغ ایجاد یک پروژه آزمایشی برویم تا مطمئن شویم که همه چیز به درستی کار می کند.
مرحله 4 – ایجاد یک پروژه تست Django
برای تست نصب Django ، یک برنامه وب اسکلتی ایجاد می کنیم.
تنظیم قوانین فایروال
در مرحله اول ، در صورت وجود ، باید پورت مورد استفاده را در فایروال سرور مجازی خود باز کنیم. اگر از UFW استفاده می کنید (همانطور که در راهنمای راه اندازی سرور مجازی اولیه توضیح داده شده است) ، می توانید پورت را با دستور زیر باز کنید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ sudo ufw allow 8000
⦁
شروع پروژه
اکنون می توانیم با استفاده از django-admin ، ابزار خط فرمان برای کارهای مدیریتی در پایتون ، برنامه ای تولید کنیم. سپس می توانیم از دستور startproject برای ایجاد ساختار دایرکتوری پروژه برای وب سایت تستی خود استفاده کنیم.
در حالی که در دیرکتوری برنامه django هستید ، دستور زیر را اجرا کنید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ django-admin startproject testsite
⦁
توجه: اجرای دستور django-admin startproject <projectname> ، نام دایرکتوری پروژه و بسته پروژه را <projectname> می نامد و پروژه را در دایرکتوری که در آن فرمان اجرا شده است ، ایجاد می کند. اگر پارامتر <destination> اختیاری ارائه شود ، Django از دیرکتوری مقصد ارائه شده به عنوان دایرکتوری پروژه استفاده می کند ، و management.py و بسته پروژه را درون آن ایجاد می کند.
حال می توانیم ببینیم که چه فایل های پروژه ای به تازگی ساخته شده اند. به فهرست راهنمای testite بروید و سپس محتویات آن دیرکتوری را فهرست کنید تا ببینید چه فایل هایی ایجاد شده اند:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ cd testsite
⦁
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ ls
⦁
Output
manage.py testsite
خروجی را مشاهده خواهید کرد که نشان می دهد این دایرکتوری حاوی فایلی به نام manage.py و پوشه ای به نام testsite است. فایل manage.py شبیه django-admin است و بسته پروژه را در sys.path قرار می دهد. همچنین متغیر محیط DJANGO_SETTINGS_MODULE را تنظیم می کند تا به فایل تنظیمات پروژه شما نشان دهد.
با اجرای دستور less مانند زیر می توانید اسکریپت manage.py را در ترمینال خود مشاهده کنید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ less manage.py
⦁
هنگامی که خواندن اسکریپت را تمام کردید ، برای خروج از فایل ، Q را فشار دهید.
اکنون برای مشاهده سایر فایل های ایجاد شده به دایرکتوری Testite بروید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ cd testsite/
⦁
سپس دستور زیر را برای لیست کردن محتوای دیرکتوری اجرا کنید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ ls
⦁
چهار فایل را مشاهده خواهید کرد:
Output
__init__.py settings.py urls.py wsgi.py
بیایید ببینیم هر یک از این فایل ها چگونه اند:
⦁ __init__.py به عنوان نقطه ورود پروژه Python شما عمل می کند.
⦁ settings.py تنظیمات نصب Django شما را توصیف می کند و به Django اطلاع می دهد که کدام تنظیمات در دسترس است.
⦁ urls.py حاوی لیست urlpatterns است ، که URL ها را به نمای آنها مسیریابی و نگاشت می کند.
⦁ wsgi.py شامل پیکربندی مربوط به رابط گیت وب سرور مجازی است. رابط گیت وب سرور مجازی (WSGI) استاندارد پلتفرم پایتون برای استقرار سرور مجازی ها و برنامه های وب است.
توجه: اگرچه یک فایل پیش فرض ایجاد شده است ، اما شما هنوز هم می توانید wsgi.py را در هر زمان متناسب با نیازهای استقرار خود تغییر دهید.
وب سایت خود را شروع و مشاهده کنید
اکنون می توانیم سرور مجازی را راه اندازی کنیم و با اجرای دستور runserver ، وب سایت را بر روی هاست و پورت تعیین شده مشاهده کنیم.
باید آدرس IP سرور مجازی شما را به لیست ALLOWED_HOSTS در فایل settings.py واقع در ~ / test_django_app / Testite / Testite / اضافه کنیم.
همانطور که در مقاله های Django گفته شد ، متغیر ALLOWED_HOSTS شامل لیستی از رشته های نماینده هاست / دامنه هایی است که این سایت Django می تواند ارائه کند. این یک اقدام امنیتی برای جلوگیری از حملات هدر هاست HTTP است ، که حتی در بسیاری از تنظیمات سرور مجازی وب به ظاهر بی خطر امکان پذیر است. ”
برای افزودن آدرس IP می توانید از ویرایشگر متن مورد علاقه خود استفاده کنید. به عنوان مثال ، اگر از nano استفاده می کنید ، دستور زیر را به سادگی اجرا کنید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ nano ~/django-apps/testsite/testsite/settings.py
⦁
پس از اجرای فرمان ، بهتر است به بخش مجاز هاست ها بروید و آدرس IP سرور مجازی خود را درون براکت ها با یک یا دو کاما اضافه کنید.
settings.py
””
Django settings for testsite project.
Generated by ‘django-admin startproject’ using Django 2.0.
…
””
…
# SECURITY WARNING: don’t run with debug turned on in production!
DEBUG = True
# Edit the line below with your server IP address
ALLOWED_HOSTS = [‘your-server-ip’]
…
می توانید با نگه داشتن کلیدهای CTRL + x و سپس فشار دادن کلید y ، تغییرات را ذخیره کنید و از nano خارج شوید.
با انجام این کار ، حتماً به دایرکتوری که management.py در آن قرار دارد بروید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ cd ~/django-apps/testsite/
⦁
اکنون در دستور زیر your-server-ip را با IP سرور مجازی خود جایگزین کنید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ python manage.py runserver your-server-ip:8000
⦁
در آخر ، می توانید به لینک زیر بروید تا ببینید وب سایت اسکلتی شما چگونه است ، دوباره متن هایلایت شده را با IP واقعی سرور مجازی خود جایگزین کنید:
http://your-server-ip:8000/
پس از لود صفحه ، یک صفحه وب دریافت خواهید کرد که مشابه زیر است:
این تأیید می کند که Django به درستی نصب شده است و پروژه آزمایش ما به درستی کار می کند.
هنگامی که آزمایش برنامه تان به پایان رسید ، می توانید CTRL + C را فشار دهید تا دستور Runnerver متوقف شود. با این کار به محیط برنامه نویسی خود باز خواهید گشت.
هنگامی که آماده ترک محیط Python خود هستید ، می توانید دستور غیرفعال کردن را اجرا کنید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ deactivate
⦁
غیرفعال کردن محیط برنامه نویسی، شما را به سمت فرمان نهایی ترمینال باز می گرداند.
نتیجه
در این آموزش شما با موفقیت آخرین نسخه پایتون 3 که از طریق مخزن Ubuntu APT در دسترس شماست ، به روزرسانی کرده اید. همچنین pip 3 ، virtualenv و django را نصب کردید.
اکنون ابزارهای مورد نیاز برای شروع ساخت برنامه های وب Django را در اختیار دارید.
برچسب‌ها:Debian, Django, python3, Ubuntu APT, Ubuntu Linux
جنگو یک چارچوب وب آزاد و منبع باز است که در پایتون نوشته شده است و اصول اصلی آن مقیاس پذیری ، قابلیت استفاده مجدد و توسعه سریع است. همچنین به دلیل قوام چارچوب و جفت شدن سست آن ، شناخته شده است و باعث می شود اجزای جداگانه از یکدیگر مستقل باشند.
در این آموزش ، ما یک محیط Django را برای اهداف توسعه بر روی سرور مجازی Ubuntu 20.04 تنظیم خواهیم کرد. برای یک وب سایت زنده ، ملاحظات دیگری از جمله اتصال به یک بانک اطلاعاتی ، تنظیم نام دامنه و اضافه کردن لایه هایی از امنیت را دراختیار خواهید داشت. ما آموزشهای مختلفی در مورد جنگو داریم که می توانید در ساختن برچسب جنگو” از شما در حمایت از شما کمک کند.
پیش نیازها
برای تکمیل این آموزش ، شما نیاز دارید:
• یک حساب کاربری غیر ریشه با امتیازات sudo ، که می توانید با دنبال کردن و تکمیل تنظیم اولیه سرور مجازی برای آموزش اوبونتو 20.04 به آن برسید.
• پایتون 3 با یک محیط برنامه نویسی مجازی تنظیم شده است. می توانید این کار را از طریق راهنمای نصب Python 3 دریافت کنید.
مرحله 1 – نصب جنگو
روش های مختلفی برای نصب Django وجود دارد ، مدیر بسته بسته پایتون در یک محیط مجازی.
در حالی که در فهرست اصلی سرور مجازی هستیم ، دایرکتوری ایجاد خواهیم کرد که شامل برنامه Django ما باشد. دستور زیر را اجرا کنید تا دایرکتوری به نام django-apps یا نام دیگری از انتخاب خود ایجاد کنید. سپس به پوشه بروید.
در حالی که درون فهرست برنامه django هستید ، محیط مجازی خود را ایجاد کنید. ما آن را محیط عمومی می نامیم ، اما شما باید از اسمی استفاده کنید که برای شما و پروژه شما معنی دار باشد.
اکنون محیط مجازی را با دستور زیر فعال کنید:
شما می دانید پس از تغییر پیشوند به (env) فعال می شود ، بسته به نوع فهرست شما در این لیست شبیه به موارد زیر خواهد بود:
در داخل محیط ، بسته Django را با استفاده از pip نصب کنید. نصب Django به ما امکان می دهد برنامه های Django را ایجاد و اجرا کنیم.
پس از نصب ، با اجرای نسخه نسخه ، نصب Django خود را تأیید کنید:
این یا چیزی مشابه نتیجه خروجی حاصل خواهد شد:
با نصب Django بر روی سرور مجازی شما ، می توانیم به سمت ایجاد یک پروژه آزمایشی حرکت کنیم تا مطمئن شویم که همه چیز به درستی کار می کند. ما یک برنامه وب اسکلت ایجاد خواهیم کرد.
مرحله 2 – تنظیمات تنظیمات فایروال
اگر آموزش اولیه راه اندازی سرور مجازی ما را دنبال کرده اید یا فایروال در سرور مجازی خود را اجرا می کنید ، باید پورت مورد نظر را در فایروال سرور مجازی خود باز کنیم. برای فایروال UFW می توانید پورت را با دستور زیر باز کنید:
اگر از vpsgol Firewalls استفاده می کنید ، می توانید HTTP را از بین قوانین ورودی انتخاب کنید. می توانید در مورد vpsgol Firewalls بیشتر بخوانید و با تغییر قوانین ورودی ، قوانینی را برای آنها ایجاد کنید.
مرحله 3 – شروع پروژه
اکنون می توانیم با استفاده از django-admin ، ابزار خط فرمان برای کارهای مدیریتی در پایتون ، برنامه ای تولید کنیم. سپس می توانیم از دستور startproject برای ایجاد ساختار دایرکتوری پروژه برای وب سایت آزمون خود استفاده کنیم.
در حالی که در فهرست برنامه django هستید ، دستور زیر را اجرا کنید:
توجه: در حال اجرای دستور django-admin startproject <projectname> ، نام دایرکتوری پروژه و بسته پروژه را <projectname> می نامید و پروژه را در دایرکتوری که در آن فرمان اجرا شده است ، ایجاد می کنید. اگر پارامتر <destination> اختیاری ارائه شود ، جنگو از فهرست مقصد ارائه شده به عنوان دایرکتوری پروژه استفاده می کند ، و management.py و بسته پروژه را درون آن ایجاد می کند.
حال می توانیم ببینیم که پرونده های پروژه به تازگی ساخته شده اند. به فهرست راهنمای testite بروید و سپس محتویات آن فهرست را فهرست کنید تا ببینید چه پرونده هایی ایجاد شده اند:
شما خروجی را مشاهده خواهید کرد که نشان می دهد این دایرکتوری حاوی پرونده ای به نام management.py و پوشه ای به نام testite است. پرونده management.py شبیه django-admin است و بسته پروژه را در sys.path قرار می دهد. این همچنین متغیر محیط DJANGO_SETTINGS_MODULE را تنظیم می کند تا به پرونده تنظیمات پروژه شما نشان دهد.
با اجرای دستور کمتر مانند می توانید اسکریپت management.py را در ترمینال خود مشاهده کنید:
هنگامی که خواندن اسکریپت را تمام کردید ، برای ترک پرونده ، Q را فشار دهید.
اکنون برای مشاهده سایر پرونده های ایجاد شده به دایرکتوری Testite بروید:
سپس دستور زیر را برای لیست کردن محتوای فهرست راهنما اجرا کنید:
چهار پرونده را مشاهده خواهید کرد:
بیایید به آنچه که هر یک از این پرونده ها هستند بپردازیم:
• __init__.py به عنوان نقطه ورود پروژه Python شما عمل می کند.
• asgi.py شامل پیکربندی مربوط به استقرار اختیاری در Asynchronous Server Gateway Interface یا ASGI است که استانداردی را برای برنامه های همگام و ناهمزمان فراهم می کند ، و جانشین WSGI محسوب می شود (به تصویر زیر مراجعه کنید).
• settings.py تنظیمات نصب Django شما را توصیف می کند و به Django اجازه می دهد تا بدانید که کدام تنظیمات در دسترس است.
• urls.py حاوی لیست urlpatterns است ، که URL ها را به نمای آنها مسیریابی و نقشه می کند.
• wsgi.py شامل پیکربندی مربوط به رابط Gateway Web Server یا WSGI است که استانداردی را برای برنامه های همزمان Python فراهم می کند.
توجه: اگرچه پرونده های پیش فرض تولید می شوند ، شما
هنوز هم می توانید فایل های asgi.py یا wsgi.py را هر وقت بخواهید متناسب با نیازهای استقرار خود تغییر دهید.
مرحله 4 – پیکربندی جنگو
اکنون می توانیم سرور مجازی را راه اندازی کنیم و با اجرای دستور runserver ، وب سایت را بر روی هاست و پورت تعیین شده مشاهده کنیم.
ما باید آدرس IP سرور مجازی شما را به لیست ALLOWED_HOSTS در پرونده settings.py واقع در ~ / test_django_app / Testite / Testite / اضافه کنیم.
همانطور که در اسناد جنگو گفته شد ، متغیر ALLOWED_HOSTS شامل لیستی از رشته های نماینده میزبان / دامنه هایی است که این سایت جنگو می تواند در خدمت آنها باشد. این یک اقدام امنیتی برای جلوگیری از حملات هدر HTTP Host است ، که حتی در بسیاری از تنظیمات سرور مجازی وب به ظاهر بی خطر امکان پذیر است. ”
برای افزودن آدرس IP می توانید از ویرایشگر متن مورد علاقه خود استفاده کنید. به عنوان مثال ، اگر از nano استفاده می کنید ، دستور زیر را اجرا کنید:
پس از اجرای فرمان ، می خواهید به بخش مجاز میزبان ها از سند بروید و آدرس IP سرور مجازی خود را درون براکت های مربع با قیمت های یک یا دو به اضافه کنید.
می توانید با نگه داشتن کلیدهای CTRL + x و سپس فشار دادن کلید y ، تغییر و خروج نانو را ذخیره کنید. در مرحله بعد ، ما به دسترسی به برنامه وب خود از طریق یک مرورگر ادامه خواهیم داد.
در آخر ، اجازه دهید یک کاربر اداری ایجاد کنیم تا بتوانید از رابط مدیر Djano استفاده کنید. بیایید این کار را با دستور Creatuperuser انجام دهیم:
از شما خواسته می شود یک نام کاربری ، یک آدرس ایمیل و یک رمز عبور برای کاربر خود دریافت کنید.
مرحله 5 – دسترسی به برنامه وب Django
با پیکربندی کامل ما ، حتماً به دایرکتوری که در آن management.py قرار دارد بروید:
اکنون دستور زیر را جایگزین متن سرور مجازی-IP خود با IP سرور مجازی خود کنید:
در آخر ، می توانید به پیوند زیر بروید تا ببینید وب سایت اسکلت شما چگونه است ، دوباره متن برجسته شده را با IP واقعی سرور مجازی خود جایگزین کنید:
پس از بارگیری صفحه ، موارد زیر را مشاهده خواهید کرد:
این تأیید می کند که Django به درستی نصب شده است و پروژه آزمایش ما به درستی کار می کند.
برای دسترسی به رابط سرور مجازی ، / مدیر / به انتهای آدرس اینترنتی خود اضافه کنید:
با این کار شما به صفحه ورود به سیستم می روید:
اگر نام کاربری و رمز عبوری را که به تازگی ایجاد کرده اید وارد کنید ، به بخش اصلی مدیر سایت دسترسی خواهید داشت:
برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد کار با رابط کاربری Django ، لطفاً به چگونه می توان رابط کاربری Django Admin را فعال و وصل کرد.”
هنگامی که شما با آزمایش برنامه خود به پایان رسیدید ، می توانید CTRL + C را فشار دهید تا دستور Runnerver متوقف شود. این شما را به محیط برنامه نویسی شما باز می گرداند.
هنگامی که آماده ترک محیط Python خود هستید ، می توانید دستور غیرفعال کردن را اجرا کنید:
غیرفعال کردن محیط برنامه نویسی شما را به سمت فرمان نهایی ترمینال باز می گرداند.
نتیجه
در این آموزش شما با موفقیت Django را نصب کرده اید و یک محیط توسعه را برای شروع کار بر روی برنامه Django خود تنظیم کرده اید.
اکنون پایه و اساس لازم برای شروع کار در ساخت برنامه های وب Django را دارید.
Minecraft یک بازی ویدیویی محبوب sandbox است. در ابتدا در سال 2009 منتشر شد ، و امکان ساخت ، جستجو ، دستکاری ، و زنده ماندن در جهان تولید شده در بلوک سه بعدی را فراهم میکند. از اواخر سال 2019 ، به دومین بازی ویدیویی پرفروش در تمام دوران تبدیل شد. در این آموزش سرور مجازی Minecraft خود را ایجاد خواهید کرد تا با دوستانتان بتوانید بازی کنید. به طور خاص ، بسته های نرم افزاری لازم را برای اجرای Minecraft ، پیکربندی سرور مجازی برای اجرا ، و سپس استقرار بازی نصب خواهید کرد.
در این آموزش از نسخه جاوا Minecraft استفاده شده است. اگر نسخه Minecraft خود را از طریق Microsoft App Store خریداری کرده باشید ، نمی توانید به این سرور مجازی وصل شوید. اکثر نسخه های Minecraft خریداری شده در کنسول های بازی مانند PlayStation 4 ،Xbox One یا Nintendo Switch نیز نسخه مایکروسافت Minecraft هستند. این کنسول ها همچنین قادر به اتصال به سرور مجازی ساخته شده در این آموزش نیستند. می توانید نسخه جاوا Minecraft را از اینجا دریافت کنید.
پیش نیازها
برای دنبال کردن این راهنما ، به موارد زیر نیاز دارید:
⦁ سرور مجازی ی با نصب جدید اوبونتو .04 ، کاربر غیر ریشه با امتیازات sudo و SSH فعال شده. برای راه اندازی سرور مجازی خود و انجام این مراحل می توانید این راهنما را دنبال کنید. Minecraft می تواند منابع فشرده ای داشته باشد ، بنابراین هنگام انتخاب اندازه سرور مجازی خود ، این را بخاطر بسپارید.
⦁ یک کپی از Minecraft Java Edition که روی یک دستگاه محلی Mac ، Windows یا Linux نصب شده است.
مرحله 1 – نصب بسته های نرم افزاری لازم و پیکربندی فایروال
پس از مقداردهی اولیه سرور مجازی ، اولین قدم شما نصب جاوا میباشد. برای اجرای Minecraft به آن احتیاج خواهید داشت.
ایندکس بسته بندی را برای مدیر بسته APT به روز کنید:
⦁ $ sudo apt update
⦁
در مرحله بعد ، نسخه OpenJDK 8 جاوا ، به طور خاص JRE را نصب کنید. این یک نسخه حداقل از جاوا است که پشتیبانی از برنامه های GUI را از بین می برد. این ویژگی آن را برای اجرای برنامه های جاوا بر روی سرور مجازی ایده آل میکند:
⦁ $ sudo apt install openjdk-8-jre-headless
⦁
همچنین برای ایجاد بخش های متمایز سرور مجازی باید از نرم افزاری به نام screen استفاده کنید. screen به شما اجازه می دهد تا یک بخش پایانه ایجاد کرده و از آن جدا شوید و اجازه دهید روند کار روی آن شروع شود. این مسئله از این حیث مهم است که اگر می خواستید سرور مجازی خود را راه اندازی کنید و سپس ترمینال خود را ببندید ، این کار باعث می شود بخش از بین برود و سرور مجازی شما متوقف شود. اکنون screen را نصب کنید:
⦁ $ sudo apt install screen
⦁
اکنون که بسته های خود را نصب کردید ، باید فایروال را فعال کنیم تا ترافیک به سرور مجازی Minecraft وارد شود. در تنظیمات اولیه سرور مجازی که انجام داده اید ، فقط اجازه عبور از SSH را داده اید. اکنون باید اجازه دهید تا ترافیک از طریق پورت 25565 وارد شود ، که پورت پیش فرض مورد استفاده Minecraft برای اجازه اتصال است. با اجرای دستور زیر ، قانون فایروال لازم را اضافه کنید:
⦁ $ sudo ufw allow 25565
⦁
اکنون که جاوا را نصب کرده اید و فایروال خود را به درستی پیکربندی کرده است ، سرور مجازی Minecraft را از وب سایت Minecraft دانلود خواهید کرد.
مرحله 2 – دانلود آخرین نسخه Minecraft
حال باید نسخه فعلی سرور مجازی Minecraft را دانلود کنید. می توانید با رفتن به وب سایت Minecraft و کپی کردن لینکی تحت عنوان Download minecraft_server.X.X.X.jar ، که در آن X آخرین نسخه سرور است ، این کار را انجام دهید.
هم اکنون می توانید از wget و لینک کپی شده برای دانلود سرور مجازی استفاده کنید:
⦁ $ wget https://launcher.mojang.com/v1/objects/bb2b6b1aefcd70dfd92149ac3a215f6c636b07/server.jar
⦁
اگر قصد دارید سرور مجازی Minecraft خود را به روزرسانی کنید ، یا اگر می خواهید نسخه های مختلف Minecraft را اجرا کنید ، سرور مجازی دانلود شده را به minecraft_server_1.15.2.jar تغییر نام دهید ، که مطابق با شماره های نسخه هایلایت شده با هر نسخه ای که تازه دانلود کرده اید:
⦁ $ mv server.jar minecraft_server_1.15.2.jar
⦁
اگر می خواهید نسخه قدیمی تر Minecraft را دانلود کنید ، می توانید آنها را در mcversions.net بایگانی کنید. اما این آموزش بر آخرین نسخه فعلی تمرکز خواهد کرد. اکنون که دانلود را انجام داده اید، پیکربندی سرور مجازی Minecraft خود را شروع خواهیم کرد.
مرحله 3 – پیکربندی و اجرای سرور مجازی Minecraft
اکنون که Minecraft jar را دانلود کردید ، آماده اجرای آن هستید.
ابتدا با اجرای دستور screen یک بخش screen را شروع کنید:
⦁ $ screen
⦁
پس از خواندن بنری که ظاهر شده است ، نوار SPACE را فشار دهید. screen به شما یک بخش ترمینال مانند حالت عادی ارائه می دهد. این بخش اکنون قابل جدا شدن است ، به این معنی که می توانید یک فرمان را از اینجا شروع کنید و آن را اجرا کنید.
اکنون می توانید پیکربندی اولیه خود را انجام دهید. وقتی این دستور بعدی با خطا مواجه میشود، نگران نشوید. Minecraft نصب خود را از این طریق طراحی کرده است که کاربران ابتدا باید موافقت نامه مجوز شرکت را قبول کنند. این کار را در ادامه انجام خواهید داد:
⦁ $ java -Xms1024M -Xmx1024M -jar minecraft_server_1.15.2.jar nogui
⦁
قبل از بررسی خروجی این دستور ، اجازه دهید نگاهی دقیق تر به همه این آرگومان های خط فرمان بیندازیم، که سرور مجازی شما را تنظیم میکند:
⦁ Xms1024M – سرور مجازی را پیکربندی می کند تا با اجرای 1024مگابایت یا 1 گیگابایت رم شروع به کار کند. اگر می خواهید سرور مجازی شما با RAM بیشتری شروع کند ، می توانید این حد را بالا ببرید. هم M برای مگابایت و هم G برای گیگابایت گزینه های پشتیبانی شده هستند. به عنوان مثال: Xms2G سرور را با 2 گیگابایت رم شروع می کند.
⦁ Xmx1024M – سرور مجازی را برای ما پیکربندی می کند، حداکثر 1024مگابایت رم . اگر می خواهید سرور مجازی تان در سایز بزرگتری اجرا شود و به بازیکنان بیشتری اجازه دهد، یا اگر احساس می کنید که سرور شما به کندی کار می کند می توانید این حد را افزایش دهید .
⦁ jar – این پرچم مشخص می کند که کدام فایل jar سرور مجازی اجرا شود.
⦁ nogui – به سرور مجازی می گوید که GUI را راه اندازی نکند زیرا یک سرور مجازی است ، و شما رابط کاربری گرافیکی ندارید.
اولین باری که این دستور را اجرا می کنید ، که به طور معمول سرور مجازی خود را راه اندازی می کند ، خطای زیر را ایجاد می کند:
Output
[22:05:31] [22:05:31] [main/ERROR]: Failed to load properties from file: server.properties
[22:05:31] [main/WARN]: Failed to load eula.txt
[22:05:31] [main/INFO]: You need to agree to the EULA in order to run the server. Go to eula.txt for more info.
این خطاها به این دلیل ایجاد شده اند که سرور مجازی نمی تواند دو فایل لازم برای اجرا را پیدا کند:EULA (توافق نامه مجوز کاربر نهایی) ، موجود در eula.txt ، و فایل پیکربندی server.properties. خوشبختانه از آنجا که سرور مجازی قادر به یافتن این فایل ها نبود ، آنها را در دیرکتوری کاری فعلی شما ایجاد کرد.
ابتدا ، eula.txt را در nano یا ویرایشگر متن مورد علاقه خود باز کنید:
⦁ $ nano eula.txt
⦁
در داخل این فایل ، پیوندی با Minecraft EULA مشاهده خواهید کرد. URL را کپی کنید.
~/eula.txt
#By changing the setting below to TRUE you are indicating your agreement to our EULA (https://account.mojang.com/documents/minecraft_eula).
#Tue Mar 24 22:05:31 UTC 2020
eula=false
URL را در مرورگر وب خود باز کنید و توافق نامه را بخوانید. سپس به ویرایشگر متن خود بازگردید و آخرین خط را در eula.txt پیدا کنید. در اینجا ، eula = false را به eula = true تغییر دهید. اکنون فایل را ذخیره کنید و ببندید.
اکنون که EULA را پذیرفتید ، زمان آن رسیده است که سرور مجازی را با مشخصات خود پیکربندی کنید.
در دیرکتوری کاری فعلی خود ، فایل جدید server.properties را نیز پیدا خواهید کرد. این فایل شامل همه گزینه های پیکربندی سرور مجازی Minecraft شما است. می توانید لیست مفصلی از کلیه ویژگی های سرور مجازی را در Official Minecraft Wiki پیدا کنید. قبل از شروع سرور مجازی خود ، این فایل را با تنظیمات دلخواه خود تغییر دهید. این آموزش خصوصیات اساسی را شامل می شود:
⦁ $ nano server.properties
⦁
فایل شما به این صورت ظاهر می شود:
~/server.properties
#Minecraft server properties
#Thu Apr 30 23:42:29 UTC 2020
spawn-protection=16
max-tick-time=60000
query.port=25565
generator-settings=
force-gamemode=false
allow-nether=true
enforce-whitelist=false
gamemode=survival
broadcast-console-to-ops=true
enable-query=false
player-idle-timeout=0
difficulty=easy
spawn-monsters=true
broadcast-rcon-to-ops=true
op-permission-level=4
pvp=true
snooper-enabled=true
level-type=default
hardcore=false
enable-command-block=false
max-players=20
network-compression-threshold=256
resource-pack-sha1=
max-world-size=29999984
function-permission-level=2
rcon.port=25575
server-port=25565
server-ip=
spawn-npcs=true
allow-flight=false
level-name=world
view-distance=10
resource-pack=
spawn-animals=true
white-list=false
rcon.password=
generate-structures=true
online-mode=true
max-build-height=256
level-seed=
prevent-proxy-connections=false
use-native-transport=true
motd=A Minecraft Server
enable-rcon=false
بیایید نگاهی دقیق تر به برخی از مهمترین خصوصیات این لیست بیاندازیم:
⦁ difficulty (پیش فرض روی easy است) – سطح دشواری بازی را تعیین می کند ، از جمله اینکه چه میزان آسیب ایجاد شود و المان ها چگونه روی بازیکن شما تأثیر بگذارند. گزینه های موجود peaceful, easy, normal, و hard به ترتیب به معنی صلح آمیز ، آسان ، عادی و سخت هستند.
⦁ gamemode (پیش فرض روی survival قرار دارد) – این ویژگی حالت بازی را تنظیم می کند. گزینه ها شامل survival, creative,adventure, و spectator به معنی نجات ، خلاق ، ماجراجویی و تماشاگر هستند.
⦁ level-name (پیش فرض روی world) – نام سرور مجازی شما را نشان می دهد که در کلاینت ظاهر می شود. ممکن است نیاز به گذر از کاراکترهایی مانند آپوستروف با بک اسلش ( /) باشد.
⦁ motd (پیش فرض A Minecraft Server است) – پیامی که در لیست سرور مجازی کلاینت Minecraft نمایش داده می شود.
⦁ pvp (پیش فرض روی true) – بازیکن را در مقابل مبارزات فعال می کند. در صورت تنظیم روی true ، بازیکنان قادر به درگیری و آسیب رساندن به یکدیگر خواهند بود.
پس از تنظیم گزینه های مورد نظر ، فایل را ذخیره کنید و ببندید.
اکنون که EULA را به true تغییر داده و تنظیمات خود را پیکربندی کرده اید ، می توانید سرور مجازی خود را با موفقیت شروع کنید.
مانند آخرین بار ، بیایید سرور مجازی را با 1024مگابایت رم شروع کنیم. در حال حاضر ، بیایید به Minecraft امکان استفاده تا 4 گیگ رم را در صورت نیاز اعطا کنیم. به یاد داشته باشید ، میتوانید این شماره را متناسب با محدودیت های سرور مجازی یا نیازهای کاربر خود تنظیم می کنید:
⦁ $ java -Xms1024M -Xmx4G -jar minecraft_server_1.15.2.jar nogui
⦁
به مقدمات چند لحظه زمان دهید. به زودی سرور مجازی جدید Minecraft شما تولید خروجی شبیه به این را آغاز می کند:
Output
[21:08:14] [Server thread/INFO]: Starting minecraft server version 1.15.2
[21:08:14] [Server thread/INFO]: Loading properties
[21:08:14] [Server thread/INFO]: Default game type: SURVIVAL
[21:08:14] [Server thread/INFO]: Generating keypair
[21:08:15] [Server thread/INFO]: Starting minecraft server on *:25565
پس از به روزرسانی و راه اندازی سرور مجازی ، خروجی زیر را مشاهده خواهید کرد:
Output
[21:15:37] [Server thread/INFO]: Done (30.762s)! For help, type help”
اکنون سرور مجازی شما در حال اجرا است و شما به صفحه کنترل ادمین سرور مجازی وارد شده اید. اکنون help را تایپ کنید:
[21:15:37] [server thread/INFO] : help
خروجی مانند این ظاهر می شود:
Output
[21:15:37] [Server thread/INFO]: /advancement (grant|revoke)
[21:15:37] [Server thread/INFO]: /ban <targets> [<reason>]
[21:15:37] [Server thread/INFO]: /ban-ip <target> [<reason>]
[21:15:37] [Server thread/INFO]: /banlist [ips|players]
…
از این ترمینال می توانید دستورات ادمین را اجرا کرده و سرور مجازی Minecraft خود را کنترل کنید. اکنون بیایید از screen استفاده کنیم تا سرور مجازی جدید شما، حتی پس از ورود به سیستم در حال اجرا باشد. سپس می توانید به کلاینت Minecraft خود متصل شوید و یک بازی جدید را شروع کنید.
مرحله 4 – در حال اجرا نگه داشتن سرور مجازی
اکنون که سرور مجازی خود را در حال اجرا دارید ، می خواهید که حتی پس از قطع شدن از بخش SSH خود ، همچنان کار خود را ادامه دهد. از آنجا که قبلاً از screen استفاده کرده اید ، می توانید با فشار دادن Ctrl + A + Dاز این بخش جدا شوید. اکنون به پوسته اصلی خود برگشته اید.
برای دیدن همه بخ هاش screen خود این دستور را اجرا کنید:
⦁ $ screen -list
⦁
یک خروجی با شناسه بخش خود دریافت خواهید کرد ، که باید آن بخش را از سر بگیرید:
Output
There is a screen on:
26653.pts-0.minecraft (03/25/20 21::31) (Detached)
1 Socket in /run/screen/S-root.
برای از سرگیری بخش ، پرچم -r را به فرمان screen وارد کنید و سپس شناسه بخش خود را وارد کنید:
⦁ $ screen -r 26653
⦁
هنگامی که آماده خروج از سرور مجازی خود هستید ، حتماً با زدن Ctrl + A + D از بخش جدا شوید و سپس از سیستم خارج شوید.
مرحله 5 – اتصال به سرور مجازی تان از طریق کلاینت Minecraft
اکنون که سرور مجازی شما در حال کار است ، اجازه دهید از طریق کلاینت Minecraft به آن وصل شویم. سپس می توانید بازی کنید!
کپی خود را از Minecraft Java Edition راه اندازی کنید و Multiplayer را از منو انتخاب کنید.
در مرحله بعد ، برای اتصال به یک سرور مجازی نیاز دارید ، بنابراین بر روی دکمه Add Server کلیک کنید.
در صفحه ویرایش اطلاعات سرور مجازی که نمایش داده میشود ، نامی به سرور مجازی خود بدهید و در آدرس IP سرور مجازی خود آن را تایپ کنید. این همان آدرس IP است که برای اتصال از طریق SSH استفاده می کنید.
پس از وارد کردن نام سرور مجازی و آدرس IP خود ، به صفحه Multiplayer که اکنون سرور مجازی شما در آن لیست شده است ، باز می گردید.
از این پس ، سرور مجازی شما همیشه در این لیست ظاهر می شود. آن را انتخاب کرده و روی Join Server کلیک کنید.
شما در سرور مجازی خود قرار گرفتید و آماده بازی هستید!
نتیجه
اکنون یک سرور مجازی Minecraft در اوبونتو .04 در حال اجرا دارید که با تمام دوستان خود بتوانید بازی کنید! با جستجو، نیرنگ زدن و تلاش برای بقا در دنیای خام سه بعدی لذت ببرید و به یاد داشته باشید: مراقب grieferها باشید.d
برچسب‌ها:GUI, Minecraft, Minecraft Java Edition, screen, Windows
Node یک محیط زمان اجرا میباشد که امکان نوشتن JavaScript در سمت سرور مجازی را ممکن می کند. از زمان انتشار آن در سال 2011 به صورت گسترده پذیرفته شده است. نوشتن جاوا اسکریپت در سمت سرور مجازی می تواند چالش برانگیز باشد زیرا پایه کد به دلیل ماهیت زبان JavaScriptیعنی تایپ دینامیک و سست گسترده می شود.
توسعه دهندگان که از زبان های دیگر به سراغ JavaScript می آیند غالباً از عدم وجود تایپ استاتیک قوی شکایت دارند ، اما اینجاست که TypeScript به کار می آید تا این شکاف را برطرف کند.
TypeScript یک فوق مجموعه تایپ شده (اختیاری) از JavaScript است که می تواند در ساخت و مدیریت پروژه های بزرگ JavaScript کمک کند. می تواند به عنوان JavaScript با ویژگیهای اضافی مانند تایپ استاتیک قوی ، کامپایل و برنامه نویسی شی گرا در نظر گرفته شود.
توجه: از نظر فنی TypeScript مجموعه ای فوق العاده از JavaScript است ، بدین معنی که کلیه کد های JavaScript کدهای TypeScript معتبر هستند.
در اینجا مزایای استفاده از TypeScript آورده شده است:
1- تایپ استاتیک اختیاری.
2- استنباط تایپ.
3- امکان استفاده از رابط ها.
در این آموزش یک پروژه Node با TypeScript تنظیم می کنید. یک برنامه Express با استفاده از TypeScript ایجاد خواهید کرد و آن را به کد JavaScript شسته و رفته و معتبر تبدیل می کنید.
پیش نیازها
قبل از شروع این راهنما ، به Node.js نصب شده بر روی دستگاه تان نیاز خواهید داشت. شما می توانید این کار را با دنبال کردن آموزش نحوه نصب Node.js و ایجاد یک راهنمای توسعه محلی برای سیستم عامل خود انجام دهید.
مرحله 1 – شروع یک پروژه npm
برای شروع ، یک پوشه جدید با نام node_project ایجاد کنید و به آن دیرکتوری بروید.
⦁ $ mkdir node_project
⦁
⦁ $ cd node_project
سپس ، آن را به عنوان یک پروژه npm آغاز کنید:
⦁ $ npm init
⦁
بعد از اجرای npm init ، باید اطلاعاتی در مورد پروژه خود به npm ارائه کنید. اگر ترجیح می دهید npm پیش فرض های معقولی را تصور کند ، می توانید پرچم y را اضافه کنید تا اعلان های درخواست اطلاعات بیشتر را رد کند:
⦁ $ npm init -y
⦁
اکنون که فضای پروژه شما تنظیم شده است ، آماده هستید تا به نصب متعلقات لازم بپردازید.
مرحله 2 – نصب متعلقات
با شروع یک پروژه npm ، مرحله بعدی نصب متعلقاتی است که برای اجرای TypeScript لازم است.
برای نصب متعلقات دستورات زیر را از دیرکتوری پروژه خود اجرا کنید:
⦁ $ npm install -D typescript@3.3.3
⦁
⦁ $ npm install -D tslint@5.12.1
پرچم -D میانبر برای: –save-dev است. می توانید در مستندات npmjs اطلاعات بیشتری در مورد این پرچم کسب کنید.
اکنون زمان آن رسیده است که فریم ورک Express را نصب کنید:
⦁ $ npm install -S express@4.16.4
⦁
⦁ $ npm install -D ⦁ @types/express@4.16.1
دستور دوم انواع Express را برای پشتیبانی TypeScript نصب می کند. انواع در TypeScript فایلهایی هستند که معمولاً دارای پسوند .d.ts هستند. از فایل ها برای تهیه نوع اطلاعات در مورد یک API ، در این حالت چارچوب Express استفاده می شود.
این بسته لازم است زیرا TypeScript و Express بسته های مستقل هستند. بدون بسته @types/express ، هیچ راهی برای TypeScript برای اطلاع از انواع کلاس های Express وجود ندارد.
مرحله 3 – پیکربندی TypeScript
در این بخش TypeScript را تنظیم می کنید و linting را برای TypeScript پیکربندی می کنید. TypeScript برای پیکربندی گزینه های کامپایلر برای یک پروژه از فایلی به نام tsconfig.json استفاده می کند. یک فایل tsconfig.json را در ریشه دایرکتوری پروژه ایجاد کنید و در قسمت زیر جایگذاری کنید:
tsconfig.json
{
compilerOptions”: {
module”: commonjs”,
esModuleInterop”: true,
target”: es6”,
moduleResolution”: node”,
sourceMap”: true,
outDir”: dist”
},
lib”: [es2015”]
}
بیایید برخی از کلیدهای موجود در قسمت JSON را بررسی کنیم:
⦁ module: روش تولید کد ماژول را مشخص می کند. Node از Commonjs استفاده می کند.
⦁ target: سطح زبان خروجی را مشخص می کند.
⦁ moduleResolution: به کامپایلر کمک می کند تا بفهمد ورودی به چه چیزی اطلاق می شود. مقدار Node از مکانیزم وضوح ماژول Node تقلید می کند.
⦁ outDir: مکان خروجی فایل های .js پس از transpilation است. در این آموزش آن را به عنوان dist ذخیره می کنیم.
جایگزینی برای ایجاد و پر کردن فایل tsconfig.json به صورت دستی اجرای دستور زیر است:
⦁ tsc –init
⦁
این دستور یک فایل tsconfig.json به خوبی کامنت شده را تولید می کند.
برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد گزینه های مقدار کلیدی موجود ، اسناد رسمی TypeScript توضیحات مربوط به هر گزینه را ارائه می دهد.
اکنون می توانید linting TypeScript را برای پروژه پیکربندی کنید. در ترمینالی که در ریشه دایرکتوری پروژه شما اجرا میشود ، و این آموزش آن را با عنوان node_project بنا نهاده است ، دستور زیر را برای تولید یک فایل tslint.json اجرا کنید:
⦁ $ ./node_modules/.bin/tslint –init
⦁
فایل tslint.json تازه تولید شده را باز کنید و قانون no-console را نیز بر این اساس اضافه کنید:
tslint.json
{
defaultSeverity”: error”,
extends”: [tslint:recommended”],
jsRules”: {},
rules”: {
no-console”: false
},
rulesDirectory”: []
}
به طور پیش فرض ،TypeScript linter مانع استفاده از اشکال زدایی با استفاده از عبارات console می شود ، از این رو باید صراحتا به linter گفته شود که قانون پیش فرض no-console را باطل کند.
مرحله 4 – بروزرسانی فایل pack.json
در این مرحله از آموزش ، می توانید توابع را در ترمینال به صورت جداگانه اجرا کنید ، یا یک اسکریپت npm برای اجرای آنها ایجاد کنید.
در این مرحله یک اسکریپت شروع می کنید که کد TypeScript را کامپایل و transpile می کند ، و سپس برنامه .js حاصل را اجرا می کند.
فایل pack.json را باز کنید و بر این اساس آن را به روز کنید:
package.json
{
name”: node-with-ts”,
version”: 1.0.0”,
description”: ”,
main”: dist/app.js”,
scripts”: {
start”: tsc && node dist/app.js”,
test”: echo \”Error: no test specified\” && exit 1″
},
author”: ”,
license”: ISC”,
devDependencies”: {
@types/express”: ^4.16.1”,
tslint”: ^5.12.1”,
typescript”: ^3.3.3”
},
dependencies”: {
express”: ^4.16.4”
}
}
در قطعه کد بالا مسیر اصلی را به روز کردید و دستور start را به بخش اسکریپت ها اضافه کردید. هنگام مشاهده فرمان شروع ، خواهید دید که ابتدا دستور tsc اجرا می شود ، و سپس دستور node. این کار خروجی تولید شده را با node کامپایل و اجرا می کند.
دستور tsc به TypeScript می گوید که برنامه را کامپایل کرده و خروجی تولید شده .js را همانطور که در فایل tsconfig.json تنظیم شده است در دیرکتوری پوشه outDir قرار دهد.
مرحله 5 – ایجاد و اجرای یک سرور مجازی اصلی اکسپرس
اکنون که پیکربندی TypeScript و linter آن صورت گرفته است ، زمان آن رسیده که یک سرور مجازی Node Express بسازید.
ابتدا یک پوشه src در ریشه دیرکتوری پروژه خود ایجاد کنید:
⦁ $ mkdir src
⦁
سپس فایلی به نام app.ts را درون آن ایجاد کنید:
⦁ $ touch src/app.ts
⦁
در این مرحله ، ساختار پوشه باید به شکل زیر باشد:
├── node_modules/
├── src/
├── app.ts
├── package-lock.json
├── package.json
├── tsconfig.json
├── tslint.json
فایل app.ts را با یک ویرایشگر متن مورد نظر خود باز کنید و در قسمت کد زیر قرار دهید:
src/app.ts
import express from ‘express’;
const app = express();
const port = 3000;
app.get(‘/’, (req, res) => {
res.send(‘The sedulous hyena ate the antelope!’);
});
app.listen(port, err => {
if (err) {
return console.error(err);
}
return console.log(`server is listening on ${port}`);
});
کد بالا Node Server را ایجاد می کند که پورت 3000 را برای درخواست ها گوش می دهد. برنامه را با استفاده از دستور زیر اجرا کنید:
⦁ $ npm start
⦁
اگر با موفقیت اجرا شود ، پیامی به ترمینال وارد می شود:
Output
⦁ $ server is listening on 3000
اکنون می توانید در مرورگر خود از http: // localhost: 3000 بازدید کنید و باید این پیام را مشاهده کنید:
Output
⦁ $ The sedulous hyena ate the antelope!
فایل dist / app.js را باز کنید و نسخه تعویض شده کد TypeScript را پیدا خواهید کرد:
dist/app.js
use strict”;
var __importDefault = (this && this.__importDefault) || function (mod) {
return (mod && mod.__esModule) ? mod : { default”: mod };
};
Object.defineProperty(exports, __esModule”, { value: true });
const express_1 = __importDefault(require(express”));
const app = express_1.default();
const port = 3000;
app.get(‘/’, (req, res) => {
res.send(‘The sedulous hyena ate the antelope!’);
});
app.listen(port, err => {
if (err) {
return console.error(err);
}
return console.log(`server is listening on ${port}`);
});
//# sourceMappingURL=app.js.map
در این مرحله شما با موفقیت پروژه Node خود را برای استفاده از TypeScript تنظیم کرده اید.
نتیجه
در این آموزش ، آموختید که چرا TypeScript برای نوشتن کد قابل اعتماد JavaScript مفید است . همچنین در مورد برخی از مزایای کار با TypeScript اطلاعات کسب کردید.
سرانجام ، یک پروژه Node را با استفاده از چارچوب Express تنظیم کرده اید ، اما پروژه را با استفاده از TypeScript کامپایل و اجرا می کنید.
برچسب‌ها:Express, JavaScript, TypeScript
Virtual Network Computing یا VNC یک سیستم اتصال است که به شما امکان می دهد از صفحه کلید و ماوس خود برای تعامل با یک محیط دسکتاپ گرافیکی روی یک سرور مجازی از راه دور استفاده کنید. این امر باعث می شود مدیریت فایل ها ، نرم افزارها و تنظیمات روی یک سرور مجازی از راه دور برای کاربرانی که همچنان با خط فرمان احساس راحتی نمیکنند ، آسانتر شود.
در این راهنما ، سرور مجازی VNC را روی یک سرور مجازی اوبونتو .04 تنظیم کرده و از طریق یک تونل SSH با ایمنی به آن وصل می شوید. شما از TightVNC ، یک بسته کنترل از راه دور سریع و سبک استفاده می کنید. این انتخاب اطمینان حاصل خواهد کرد که اتصال VNC ما حتی در اتصالات اینترنت کندتر هموار و پایدار خواهد بود.
پیش نیازها
برای تکمیل این آموزش ، به موارد زیر نیاز دارید:
• یک سرور مجازی Ubuntu .04 که طبق راهنمای ستاپ اولیه سرور مجازی Ubuntu .04 تنظیم شده باشد، شامل یک کاربر sudo غیر ریشه و فایروال باشد.
• یک کامپیوتر محلی با یک کلاینت VNC نصب شده که اتصالات VNC را از طریق تونل های SSH پشتیبانی می کند.
o در ویندوز ، می توانید از TightVNC ، RealVNC یا UltraVNC استفاده کنید.
o در macOS ، می توانید از برنامه داخلی اشتراک گذاری صفحه استفاده کنید ، یا می توانید از یک برنامه cross-platform مانند RealVNC استفاده کنید.
o در لینوکس ، می توانید گزینه های بسیاری از جمله vinagre ، krdc ، RealVNC یا TightVNC را انتخاب کنید.
مرحله 1 – نصب محیط دسکتاپ و سرور مجازی VNC
به طور پیش فرض ، یک سرور مجازی Ubuntu .04 با محیط دسکتاپ گرافیکی یا سرور مجازی VNC همراه نیست ، بنابراین ما با نصب آن ها کار را شروع خواهیم کرد. به طور خاص ، بسته های جدیدترین محیط دسکتاپ Xfce و بسته TightVNC موجود در مخزن رسمی اوبونتو را نصب خواهیم کرد.
در سرور مجازی خود لیست بسته های خود را به روز کنید:
⦁ $ sudo apt update
⦁
اکنون محیط دسکتاپ Xfce را روی سرور مجازی خود نصب کنید:
⦁ $ sudo apt install xfce4 xfce4-goodies
⦁
پس از اتمام نصب ، سرور مجازی TightVNC را نصب کنید:
⦁ $ sudo apt install tightvncserver
⦁
برای تکمیل پیکربندی اولیه سرور مجازی VNC پس از نصب ، از دستور vncserver برای تنظیم گذرواژه ایمن و ایجاد فایل های پیکربندی اولیه استفاده کنید:
⦁ $ vncserver
⦁
از شما خواسته می شود یک رمز ورود را برای دسترسی از راه دور به دستگاه خود وارد کرده و تأیید کنید:
Output
You will require a password to access your desktops.
Password:
Verify:
رمز عبور باید بین شش تا هشت کاراکتر باشد. گذرواژه‌های بیش از 8 کاراکتر به صورت خودکار کوتاه خواهند شد.
پس از تأیید گذرواژه ، می توانید یک گذرواژه view-only ایجاد کنید. کاربرانی که با رمز ورود view-only به سیستم وارد می شوند ، قادر به کنترل نمونه VNC با ماوس یا صفحه کلید خود نخواهند بود. اگر می خواهید چیزی را با استفاده از سرور مجازی VNC خود به دیگران نشان دهید ، این گزینه مفید میباشد ، اما ضروری نیست.
سپس این فرآیند فایلهای پیکربندی پیش فرض لازم و اطلاعات اتصال را برای سرور مجازی ایجاد می کند:
Output
Would you like to enter a view-only password (y/n)? n
xauth: file /home/sammy/.Xauthority does not exist
New ‘X’ desktop is your_hostname:1
Creating default startup script /home/sammy/.vnc/xstartup
Starting applications specified in /home/sammy/.vnc/xstartup
Log file is /home/sammy/.vnc/your_hostname:1.log
اکنون بگذارید سرور مجازی VNC را پیکربندی کنیم.
مرحله 2 – پیکربندی سرور مجازی VNC
سرور مجازی VNC باید بداند که در هنگام راه اندازی چه دستوراتی را اجرا می کند. به طور خاص ، VNC باید بداند که به کدام دسکتاپ گرافیکی وصل شود.
این دستورات در یک فایل پیکربندی به نام xstartup در پوشه .vnc تحت دیرکتوری هوم شما قرار دارند. اسکریپت راه اندازی هنگامی ایجاد شد که در مرحله قبل vncserver را اجرا کردید ، اما برای راه اندازی دسکتاپ Xfce ، اسکریپت خودمان را ایجاد خواهیم کرد.
هنگامی که VNC برای اولین بار راه اندازی میشود ، یک نمونه سرور مجازی پیش فرض را در پورت 5901 راه اندازی می کند. این پورت به عنوان پورت نمایشگر نامیده می شود و توسط VNC به صورت :1 ارجاع داده می شود. VNC می تواند چندین نمونه در پورت های نمایشگر دیگر مانند: 2 ،: 3 و غیره راه اندازی کند.
از آنجا که می خواهیم نحوه پیکربندی سرور مجازی VNC را تغییر دهیم ، ابتدا نمونه سرور مجازی VNC را که با استفاده از پورت 5901 در حال اجرا است با دستور زیر متوقف کنید:
⦁ $ vncserver -kill :1
⦁
خروجی باید به این شکل باشد ، اگرچه یک PID متفاوت را مشاهده خواهید کرد:
Output
Killing Xtightvnc process ID 17648
قبل از تغییر فایل xstartup ، از نسخه اصلی نسخه پشتیبان تهیه کنید:
⦁ $ mv ~/.vnc/xstartup ~/.vnc/xstartup.bak
⦁
اکنون یک فایل xstartup جدید ایجاد کرده و آن را در ویرایشگر متن خود باز کنید:
⦁ $ nano ~/.vnc/xstartup
⦁
هر زمان که سرور مجازی VNC را شروع یا ریستارت میکنید، دستورات موجود در این فایل بطور خودکار اجرا میشوند. برای شروع محیط دسکتاپ خود در صورتی که از قبل شروع نشده است ، به VNC احتیاج داریم. این دستورات را به فایل اضافه کنید:
~/.vnc/xstartup
#!/bin/bash
xrdb $HOME/.Xresources
startxfce4 &
اولین دستورالعمل موجود در فایل ، xrdb $ HOME / .Xresource ، به چارچوب رابط کاربری گرافیکی VNC میگوید فایل .Xresources کاربر سرور مجازی را بخواند. Xresource جایی است که یک کاربر می تواند تنظیمات خاصی از دسکتاپ گرافیکی ، مانند رنگ های ترمینال ، تم های مکان نما و رندر فونت ، تغییراتی ایجاد کند. دستور دوم به سرور مجازی می گوید که Xfce را راه اندازی کند ، در این قسمت تمام نرم افزارهای گرافیکی مورد نیاز خود را برای مدیریت راحت سرور مجازی خود پیدا خواهید کرد.
برای اطمینان از اینکه سرور مجازی VNC قادر به استفاده صحیح از این فایل راه اندازی جدید خواهد بود ، باید آن را عملیاتی کنیم.
⦁ $ sudo chmod +x ~/.vnc/xstartup
⦁
اکنون ، سرور مجازی VNC را رستارت کنید.
⦁ $ vncserver
⦁
خروجی مشابه این را مشاهده خواهید کرد:
Output
New ‘X’ desktop is your_hostname:1
Starting applications specified in /home/sammy/.vnc/xstartup
Log file is /home/sammy/.vnc/your_hostname:1.log
با پیکربندی موجود ، بیایید از دستگاه محلی خود به سرور مجازی وصل شویم.
مرحله 3 – اتصال ایمن به دسکتاپ VNC
VNC در هنگام اتصال از پروتکل های ایمن استفاده نمی کند. ما برای اتصال ایمن به سرور مجازی خود از یک تونل SSH استفاده خواهیم کرد و سپس به کلاینت VNC می گوییم به جای برقراری ارتباط مستقیم از آن تونل استفاده کند.
یک اتصال SSH را روی رایانه محلی خود ایجاد کنید که به طور ایمن به اتصال محلی برای VNC منتقل شود. شما می توانید این کار را از طریق ترمینال در لینوکس یا macOS با دستور زیر انجام دهید:
⦁ ssh -L 5901:127.0.0.1:5901 -C -N -l sammy your_server_ip
⦁
سوئیچ -L اتصالات پورت را مشخص می کند. در این حالت ما پورت 5901 اتصال از راه دور را به پورت 5901 در دستگاه محلی شما وصل می کنیم. سوئیچ -C فشرده سازی را قادر می سازد ، در حالی که سوئیچ -N به ssh می گوید که ما نمی خواهیم یک دستور از راه دور را اجرا کنیم. سوئیچ -l نام ورود از راه دور را مشخص می کند.
به یاد داشته باشید که sammy و your_server_ip را با نام کاربری sudo غیر ریشه و آدرس IP سرور مجازی خود جایگزین کنید.
اگر از یک سرویس دهنده گرافیکی SSH استفاده می کنید ، مانند PuTTY ، از your_server_ip به عنوان IP اتصال استفاده کنید و localhost: 5901 را به عنوان پورت جدید ارسال شده در تنظیمات تونل SSH برنامه تنظیم کنید.
پس از راه اندازی تونل ، از یک سرویس دهنده VNC برای اتصال به localhost:5901 استفاده کنید. از شما خواسته می شود با استفاده از رمزعبور تنظیم شده در مرحله 1 ، تأیید اعتبار کنید.
پس از اتصال ، میزکار پیش فرض Xfce را مشاهده خواهید کرد. باید چیزی شبیه به این باشد:
همانطور که در اینجا مشاهده می شود ، می توانید به فایلها در دیرکتوری هوم خود با مدیر فایل یا از خط فرمان دسترسی پیدا کنید:
CTRL + C را در ترمینال خود فشار دهید تا تونل SSH را متوقف کرده و به اعلان خود بازگردید. این کار بخش VNC شما را نیز قطع می کند.
بگذارید سرور مجازی VNC ما به عنوان سرویس تنظیم شود.
مرحله 4 – اجرای VNC به عنوان یک سرویس سیستم
در مرحله بعدی ، سرور مجازی VNC را به عنوان یک سرویس سیستمی تنظیم خواهیم کرد تا بتوانیم مانند هر سرویس دیگر ، آن را بنا به نیاز ، راه اندازی ، متوقف و مجدداً راه اندازی کنیم. این کار همچنین راه اندازی VNC در حین ریبوت سرور مجازی را تضمین می کند.
ابتدا با استفاده از ویرایشگر متن مورد علاقه خود ، یک فایل واحد جدید با نام /etc/systemd/system/vncserver@.service ایجاد کنید:
⦁ $ sudo nano /etc/systemd/system/vncserver@.service
⦁
نماد @ در انتهای نام به ما اجازه می دهد تا آرگومانی را که می توانیم در پیکربندی سرویس استفاده کنیم ، وارد کنیم. از آن برای مشخص کردن پورت نمایشگر VNC استفاده خواهیم کرد که می خواهیم هنگام مدیریت سرویس استفاده کنیم .
خطوط زیر را به فایل اضافه کنید. حتماً مقدار کاربر ، گروه ، WorkingDirectory و نام کاربری را در مقدار PIDFILE تغییر دهید تا با نام کاربری شما مطابقت داشته باشد:
/etc/systemd/system/vncserver@.service
[Unit]
Description=Start TightVNC server at startup
After=syslog.target network.target
[Service]
Type=forking
User=sammy
Group=sammy
WorkingDirectory=/home/sammy
PIDFile=/home/sammy/.vnc/%H:%i.pid
ExecStartPre=-/usr/bin/vncserver -kill :%i > /dev/null 2>&1
ExecStart=/usr/bin/vncserver -depth 24 -geometry 1280×800 :%i
ExecStop=/usr/bin/vncserver -kill :%i
[Install]
WantedBy=multi-user.target
فرمان ExecStartPre اگر قبلاً در حال اجرا باشد VNC را متوقف می کند. دستور ExecStart ، VNC را شروع می کند و عمق رنگ را به رنگ 24 بیتی با رزولوشن 1280×800 تنظیم می کند. می توانید بنا به نیازهای خود این گزینه های راه اندازی را تغییر دهید.
فایل را ذخیره کنید و ببندید.
سپس ، سیستم را از وجود فایل واحد جدید آگاه کنید.
⦁ $ sudo systemctl daemon-reload
⦁
فایل واحد را فعال کنید.
⦁ $ sudo systemctl enable vncserver@1.service
⦁
1 بعد از علامت @ نشان می دهد که کدام شماره نمایش سرویس باید روی آن ظاهر شود ، در این حالت پیش فرض : 1 است، همانطور که در مرحله 2 بحث شد.
اگر هنوز نمونه فعلی سرور مجازی VNC در حال اجرا است آن را متوقف کنید.
⦁ $ vncserver -kill :1
⦁
سپس آن را شروع کنید همانطور که هر سرویس سیستمی دیگری را شروع می کنید.
⦁ $ sudo systemctl start vncserver@1
⦁
با این دستور می توانید تأیید کنید که شروع شده است:
⦁ $ sudo systemctl status vncserver@1
⦁
اگر به درستی شروع شود ، خروجی باید به این شکل باشد:
Output
● vncserver@1.service – Start TightVNC server at startup
Loaded: loaded (/etc/systemd/system/vncserver@.service; indirect; vendor preset: enabled)
Active: active (running) since Mon 20-07-09 :13:53 UTC; 2min 14s ago
Process: 22322 ExecStart=/usr/bin/vncserver -depth 24 -geometry 1280×800 :1 (code=exited, status=0/SUCCESS)
Process: 22316 ExecStartPre=/usr/bin/vncserver -kill :1 > /dev/null 2>&1 (code=exited, status=0/SUCCESS)
Main PID: 22330 (Xtightvnc)
…
سرور مجازی VNC شما هنگام ریبوت دستگاه ، اکنون در دسترس خواهد بود.
دوباره تونل SSH خود را شروع کنید:
⦁ $ ssh -L 5901:127.0.0.1:5901 -C -N -l sammy your_server_ip
⦁
سپس با استفاده از نرم افزار کلاینت VNC خود به localhost: 5901 اتصال جدیدی برقرار کنید تا به دستگاه خود متصل شوید.
نتیجه
اکنون یک سرور مجازی VNC امن در سرور مجازی Ubuntu .04 خود فعال و راه اندازی کرده اید. در حال حاضر می توانید فایلها ، نرم افزارها و تنظیمات خود را با یک رابط گرافیکی آسان و کاربردی مدیریت کنید و قادر خواهید بود نرم افزارهای گرافیکی مانند مرورگرهای وب را از راه دور اجرا کنید.
برچسب‌ها:cross-platform, RealVNC, TightVNC, UltraVNC, Xfce
درباره این سایت